ස්නේහයේ නගරයයි
පද : හේමසිරි ගුණතුංග ස්නේහයේ නගරයයි සිත මගේ මාවතක් හෝ නොවූ රාගයේ වන්දනාවේ ගිහින් එන්න ආසයි මටත් කොයි ඉසව්වේද ඒ මෙත් පුරේ යෞවනේ නිල් නුවන්...
කවුරුවත් නෑ... කවුරුවත් නෑ
පද : හේමසිරි ගුණතුංග කවුරුවත් නෑ... කවුරුවත් නෑ එගොඩට යන්නට-එගොඩට යන්නට ඉරගල වැටිලා ඉවුර දෙපැත්තේ අඳුර ගලනවා පාරුව ඇතුළට ලන්තෑරුම...
මගේ පුංචි රෝස මලේ
මගේ පුංචි රෝස මලේ මමයි නුඹේ වියපත් බඹරා නුඹ හීනෙන්වත් නොදකින කුමරා... කළුවර රෑ සඳක් වගේ අහසේ නුඹ ඉන්නවනම්... ආසයි මම නොකී කවිය නුඹට...
හන්තානට පායන හඳ
හන්තානට පායන හඳ ලස්සනයිද කියන්න... මා නොදකින ඒ පුර හඳ ඔබට හැකිය දකින්න... අඳුරු ලලා වහිනා කල සරසවි බිම තෙමෙන්න... කුඩේ යටින් ඔබ යන කල...
ආදරයේ උණුසුම ළඟ
පද : විජයසිරි අමරතුංග ආදරයේ උණුසුම ළඟ දුක දැනෙන්නෙ නෑ දුක් කරදර නැති දවසට දුර පෙනෙන්නෙ නෑ ජීවිතයේ හැමදාමත් සැප රැඳෙන්නෙ නෑ සිනහවෙවී...
රකිනා දිවි සිට වග වැලහින්නේ - දඬුබස්නාමානය (1995)
රකිනා දිවි සිට වග වැලහින්නේ බැවිනා කිරිපොවමින් ඔහු යන්නේ ලකුණා පෙරපිං නැති බව දන්නේ රැක්නා දිවි මෙම ලෙස කුමරුන්නේ සදා පුරය කරනෙමිනි...