අජානීය ස්කූටර්

අජානීය ස්කූටර් තුරඟා පිට වඩිනා කුමාරියනි වාත වේගයෙන් ඉගිළෙනු කොතැනා බදා හිමි දෙවුර එසැවී පුරවර සිරි බලනා විලාසයට නුඹේ කිරුල බිම වැටෙයි ද සිතුණා

සූසැට සිල්පය උගෙනා පාර ගතව තියෙනා පාරෙ වැඩට හවුල් වෙන්න උදැල්ල මට ලැබුණා මා ගත දා බිඳු හඳුනා සදය සිනා නගනා ප්‍රේමවන්ති විලවුන් ගෑ ලේන්සු පට සිඹිනා

සදාකල්ම පෙම්වතුන්ගේ සිහින පුරා පිපෙනා උදුම්බරා මලක් තියේ ආදරයයි කියනා රෑ තුන් යම සුවඳ උලා උදෑසනින් මැකෙනා කාට අහිමි උනත් සාධු මල් පිපියන් සැමදා

රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන්ට මේ ගීතය රචනය කිරීමට වස්තු බීජය වූයේ 80 දශකයේ මුල බාගයේ කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ ඉගෙනුම ලබා පළමු පෙළ සාමාර්ථයක් ලබා ඉහළින් ම සමත් වූ එතුමාගේ සමකාලීනයෙකුගේ අත්දැකීමකි. ඔහු එතරම් ඉහළින් විභාග සමත් වී උපාධිය ලබා ගත්තත් ඔහුට හරිහමං රැකියාවක් නොලැබුණු නිසා මහාමාර්ග දෙපාර්තමේන්තුවේ අනියම් කම්කරුවකු ලෙස සේවය කිරීමට සිදු වුණා. දිනක් පාරේ වැඩ කරමින් සිටි ඔහුට තම පැරණි පෙම්වතිය ඇගේ සැමියා හෝ පෙම්වතා යැයි සිතිය හැකි පිරිමියකු සමග ට්‍රේල් බයික් එකක නැගී ඔහු පසු කර යනවා පෙනුණා. උපාධිධාරී අනියම් කම්කරු තරුණයාගේ සිතට එන සිතිවිල්ලක් ලෙස මෙම ගීතය රචනා වී තිබෙනවා.

නමුත් මෙම සිදුවීම හා සමාන සිදුවීම් දෙකක් අන්තර්ගත වන කතාවක් රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන් මේ ගීතයේ පසුබිම ලෙස යොදා ගෙන තිබෙනවා. ඒ කුරුණෑගල යුගයේ දී, වීරසිංහ ප්‍රතිරාජ නම් අමාත්‍යවරයා ලියූ දිගම ජාතක කතාව වන උම්මග්ග ජාතකයේ අතුරු කතාවක් වන සිරි කාලකන්ණි ප්‍රශ්නයයි.

මියුළු නුවර වැසි පිංගුත්තර නම් මානවකයා දිසා පාමොක් ඇදුරුතුමාගෙන් ශිල්ප උගෙන හොඳම ශිෂ්‍යයා වූ නිසා ඇදුරුතුමාගේ දියණිය ද සරණ පාවා දුන්නා. නමුත් ඔහුට ඇයව රිසි නොවූ අතර අයගෙන් මිදීමට කල් යල් බලමින් සිටියා. අලුත බැඳපු මනාලියත් සමග පිංගුත්තර තරුණයා ගමට යන අතර දිඹුල් හෙවත් අත්තික්කා ගහක් හමු වුණා. ඔහු ගසට නැගී අත්තික්කා තනිවම කෑ නමුත් බිරිඳට දුන්නේ නෑ. ඇය ඉල්ලූ විට තනිව ගෙඩි කඩා ගෙන කෑමට අත් පා නැත්ද යනුවෙන් විමසූ විට ඇයත් ගසට නැග දිඹුල් ගෙඩි බුදීමට පටන් ගත්තා. එවිට පිංගුත්තර ගසින් බිමට බැස ගස මුල කටු දමා මේ කාලකන්ණි ස්ත්‍රියගෙන් මිදෙමැයි කියා පලා ගියා. වේදේහ රජු ඇයව දැක බිසව කර ගන්නා අතර උදුම්බරා ගසක් මත සිටියදී හමුවූ බැවින් ඇය උදුම්බරා දේවිය ලෙස නම් ලබනවා. දිනක් රජු බිසව සමග වීදි සංචාරය කරන විට අසල කුඹුරක වැඩ කරන ගොවියකු දැක ඇය සිනහ පහළ කරනවා. රජු කෝප වී ඒ ගැන විමසූ විට ඒ මගේ කලින් පුරුෂයා යයි පවසා කතාව කියනවා. රජු මෙය විශ්වාස නොකර මෙවන් රූමත් කතක් හැර යන පිරිමියෙක් ඇත්ද කියා සේනක, පුක්කුස ආදී පඬිවරු හතර දෙනාට විසඳීමට බාර දෙනවා. ඔවුන් උදුම්බරා දේවියගේ කතාව පිළිනොගත හැකි බව කීවත් මහෞෂධ පඬිතුමා ඉදිරිපත් වී ශ්‍රියා කාන්තාව හා කාලකන්නියකු නොගැළපීමට පුළුවන් බව පෙන්වා දෙනවා.

මේ ගීයට පාදක වූ තරුණයා සහ පිංගුත්තර අතර තිබූ මූලික ම සමානතාව නම් ඔවුන් දෙදෙනා ම ඇති විශිෂ්ට ලෙස ශිල්ප හදාරා නිම කළත් ඉගෙනීමට සුදුසු රැකියාවක් නොමැතිව කම්කරු වෘත්තියේ යෙදීමට සිදු වීමයි. මෙම දෙදෙනා අතර තිබූ අනික් සමානත්වය නම් ඔවුන්ගේ පැරණි පෙම්වතිය සිය කලත්‍රයා සමග ට්‍රේල් බයික් එකක හෝ ඇතෙකු පිට පැමිණ ඔවුන් දහඩිය හෙළමින් වැඩ කරන තැන පසු කර ගියා පමණක් නොව ඔලොක්කු සිනාවක් ද පහළ කරමින් යාමයි.

උදුම්බරාව හැර ගියේ පිංගුත්තර විසින් වීම, කැලණි උපාධිධාරියා හැර යන්නට ඇත්තේ ඔහුගේ පෙම්වතිය යන්න අනුමාන කළ හැකි වීම, වැනි මූලික වෙනස් කම් ඇතත් ඉහත කී සමානත්වයන් නිසා රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන් මේ සිදු වීම සිරි කාලකන්ණි කතාව හා සසඳමින් එහි ආභාසය යම් පමණකට ගීතයට යොදා ගෙන තියෙනවා.

අජානීය ස්කූටර් තුරඟා පිට වඩිනා කුමාරියනි වාත වේගයෙන් ඉගිළෙනු කොතැනා බදා හිමි දෙවුර එසැවී පුරවර සිරි බලනා විලාසයට නුඹේ කිරුල බිම වැටෙයි ද සිතුණා

රත්න ශ්‍රී ගේ කතාව අහන කම් මට “අජානීය ස්කූටර් තුරඟා” කියන වචනේ ගැන පොඩි නොගැළපිල්ලක් දැනුණා. අජානීය අශ්වයා යනු භාරතීය සාහිත්‍ය අනුව අහසින් යා හැකි උසස් කුලයක අශ්වයෙක්. [දිවයින පත්‍රයෙන් උපුටා ගැනීමක්] හෙන ගසන කල්හි තැති නොගන්නාවූ ශ්‍රේෂ්ඨ සත්ත්වයන් සිවු දෙනකු පිළිබඳ දුක නිපාතයේ පුග්ගල වග්ගයේ 6,7,8 සූත්‍රවල සඳහන් වේ. එනම් රහතන් වහන්සේ (භික්ඛු ච ඛීණාසවො), අජානේය හස්තියා (හත්‍ථාජානීයො), අජානේය අශ්වයා (අස්සාජානියො), සිවුපා රජ වූ සිංහයා ( සීහො ච මිගරාජා ) යන සිව්දෙනාය. අජානේය අශ්වයා ශක්තිමත් බල සම්පන්න සත්ත්වයෙකි. [උපුටා ගැනීම අවසන්]

මේ වැනි අශ්වයන් ලෝකයේ විවිධ රටවල සාහිත්‍ය තුළ දකින්න පුළුවන්. ග්‍රීක සාහිත්‍යයේ පෙගසස් (Pegasus), බටහිර සාහිත්‍යයේ කඟවේනා (unicorn), ඉස්ලාම් ධර්මයේ එන අල්බුරාඛ් (Al-Buraq) සහ හයිසුම් (Haizum), චීන සාහිත්‍යයේ එන ටිආන්මා (Tianma) සහ කොලිමා (Chollima), තුර්කි සාහිත්‍යයේ එන ටුල්පාර් (Tulpar) මේ වගේ උදාහරණ කිහිපයක්. මට නොගැළපිල්ලක් දැනෙන්න හේතුව තමයි මේ වගේ උසස් කුලයේ උඩින් යන අශ්වයෙකුට සමාන වෙන්නේ ස්කුටරේ නො වීම.

හැබැයි රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන්ම කියන විදියට ට්‍රේල් බයික් එකක් වගේ එකක් අජානීය තුරඟාට සමාන කරලා හිතේ මවා ගත්තම නම් ප්‍රශ්නය විසඳෙනවා. ඒ වගේම අහසින් ගමන් කරන තුරඟා තුළින් පොළොව මතුපිට පය නො තබා පොළවට හෝ පොදු ජනතාවට ඉහළින් ගමන් කරන බවකුත් ව්‍යංගයෙන් හැඟවෙනවා. “කුමාරියනි වාත වේගයෙන් ඉගිළෙනු කොතැනා” කියන කොටසින් ඇය ටිකක් ඉක්මන් ගමනක් යනවා වගේ නේද කියන හැඟීමත් ඇතිවෙනවා. හරිහමන් රැකියාවක් නැති නමුත් ඉතා උගත් හා සංවේදී හදවතක් ඇති තම පෙම්වතා හැර දමා ට්‍රේල් බයික් එකෙන් සංකේතවත් වන භෞතික ලෝකය, (අපේ වචනයෙන් කිවුවොත් බොරු සෝභන සමාජයේ) අගයයන් වැළඳ ගෙන ඇය මේ යන්නේ ඉක්මන් ගමනක් ද? මේ සිතුවිල්ල තවත් ඉස්සරහට ගිය ගීතයේ කොටස තමයි “බදා හිමි දෙවුර එසැවී පුරවර සිරි බලනා - විලාසයට නුඹේ කිරුල බිම වැටෙයි ද සිතුණා” කියන කොටස. ඇය තම පෙම්වතාගේ සශ්‍රීකත්වයෙන් හෝ වත්මන් සමාජයේ භෞතික අගයයන් සංකේතාත්මක කරන ට්‍රේල් බයික් එකෙන් ඔද වැඩී, ඔහුගේ උරහිස ආධාරයෙන් ඇය හිටපු සමාජ තලයෙන් ඉහලට එසවිලා තමයි මේ Material World එකේ සිරිය නරඹන්නේ. හැබැයි මේ පොළවේ පය ගහලා ඉන්න (ලූෂන් බුලත්සිංහල ගේ වචන වලින් කියනවා නම් “කුරාකුහුඹු මිනිසකු” වන) ඇයගේ පැරණි පෙම්වතා ට බය හිතෙනවා වේගයෙන් යන මේ ගමනේ දී ඇයට මග වැරදී මංමුළා වෙයිවත්ද ඇයගේ මිල මුදල් සමාජ තත්ත්වය නමැති කිරුළ ඇයට අහිමි වෙයි ද කියලා. ඔටුන්නක් වගේ හෙල්මට් එකක් දමා ගෙන බොහොම ආඩම්බරෙන් බලනව තරුණියක් අවශ්‍ය නම් හිතේ මවා ගන්නත් පුළුවන් වෙයි.

සූසැට සිල්පය උගෙනා පාර ගතව තියෙනා පාරෙ වැඩට හවුල් වෙන්න උදැල්ල මට ලැබුණා මා ගත දා බිඳු හඳුනා සදය සිනා නගනා ප්‍රේමවන්ති විලවුන් ගෑ ලේන්සු පට සිඹිනා

“සූසැට සිල්පය උගෙනා පාර ගතව තියෙනා” කිවුවහම මට හිතුණා ද්වන්දාත්මක අරුත් දැන්වෙන ලෙස රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන් ඕනෑ කමින්ම යොදපු වචනයක් කියලා. ඔහු ඉගෙන ගන්න තියෙන ඔක්කොම දේවල් හෙවත් ශිල්ප හැට හතරම ඉගෙන ගෙන කෙළවරට ම ගොස්. පාරගත (පාලියෙන් - පාර = එතෙර හෝ අවසානය, ගත = යන, ලද, ගිය) කියන්නේ කළ යුතු වැඩ අවසන් කර, එම වැඩවල අවසානයට පත් වූ, එතෙර ගිය හෝ අවසානයට ම ගිය වැනි අර්ථයක් සපයන නිසා පරතෙරටම (පර-අනික් තෙර-ඉවුරටම) ශිල්ප ඉගෙන ගැනීම කියන එක අපි කොහොමත් දන්න අර්ථයනේ. නමුත් මීට අමතරව ඒ ශිල්පය පාරට වැටිලා එහෙමත් නැතිනම් පාර සතු (ගත) වෙලා කියලා අපිට පොඩි හින්ට් එකකුත් දෙනවා කියලයි මට හිතුණේ. “පාරෙ වැඩට හවුල් වෙන්න උදැල්ල මට ලැබුණා” කියන කොටසේ උදැල්ල කියන තැනිනුත් පද රචකයා විසින් ඍජුව නො වුනත් ඔහුගේ සිතේ තිබූ සිහින වලට “උදැල්ල දැමීමක්” කියන එක අපේ හිතේ ඉබේටම ව්‍යංගයෙන් අඳිනවද කියලා පොඩි සැකයක් ආවා. “මා ගත දා බිඳු හඳුනා සදය සිනා නගනා -ප්‍රේමවන්ති විලවුන් ගෑ ලේන්සු පට සිඹිනා” කියන කොට "සදය උපහාසය" කියන යෙදුමේ එන ආකාරයට සදය සිනාවක් කියන්නේ නෝණ්ඩියට දාන හිනාවක් වෙන්න ඕන. විලවුන් ගෑ ලේන්සුව සිඹිනවා කිවුවම මට හිතට ආවේ ඇය භෞතික ලෝකයට ඇලිලා ගැලිලා, දහදිය සුවඳටත් අප්‍රිය කරන, කෘතිම විලවුන් වලින් එම “ගඳ” වසා ගන්න හදන කෙනෙක් කියලා.

සදාකල්ම පෙම්වතුන්ගේ සිහින පුරා පිපෙනා උදුම්බරා මලක් තියේ ආදරයයි කියනා රෑ තුන් යම සුවඳ උලා උදෑසනින් මැකෙනා කාට අහිමි උනත් සාධු මල් පිපියන් සැමදා

“සදාකල්ම පෙම්වතුන්ගේ සිහින පුරා පිපෙනා - උදුම්බරා මලක් තියේ ආදරයයි කියනා”. රත්න ශ්‍රී ගේ අජානීය ස්කූටර් ගීතයට පාදක වුන උදුම්බරා මල සංකල්පය ඔහුට ආවේ උදුම්බරා දේවියගේ කතාවෙන්. මේ එක්කම උපාලි ධනවලවිතාන රචනා කර, සරත් දසනායකගේ සංගීතයෙන්, දයාරත්න රණතුංග ගයන “උදුම්බරා මනාලියේ” ගීයත් මතක් වෙන්නේ ඉබේටම. ලංකාවේ උදුම්බරා කියන්නේ අත්තික්කා හෝ දිඹුල් වලට. බෞද්ධ සාහිත්‍යයේ මෙන්ම සකු පාලි දෙබසින් මැ උඩුම්බර යනු අත්තික්කා ගස. සමහරු දිඹුල් හෙවත් අත්තික්කා, දිවුල් සමග පටලවා ගන්න බවක් පේනවා.

දිඹුල් දිවුල් වලින් වෙනස් ම වූ ගසක්. එහි ඵල ඉතා කුඩයි. එමෙන් අත්තික්කා ගෙඩියේ මැදින් කෝඳුරුවෝ ඉපදෙනවාය, ගෙඩිය දෙකට පැලුවම ඇතුළේ කෝඳුරුවෝ ඉන්නවාය යන්න ජනවහරේ පවතින්නකි. උදුම්බරා, දිඹුල් හෙවත් අත්තික්කා කිසිදා මල් නොපිපෙන ගසක් ලෙසයි සාහිත්‍යයේ සඳහන් වෙන්නේ. ආයුර්වේදයේත් මේ ගස මල් නොපිපී ඵල දරන ශාක වර්ගයක් ලෙස නම් කරනවා. මේ මල් නො පිපී ගෙඩි හැදෙන සංකල්පය මත නිර්මාණය වූ තවත් ගීතයක් වන ටී. එම්. ජයරත්න ගයන ප්‍රේමසිරි කේමදාස තනු නිර්මාණය කළ උදුම්බරා හිනැහෙනවා ගීතයේ රචක ඩබ්ලිව්. ජයසිරි කියන්නේ “මේ ගීතය ලියන්නේ බඹරු ඇවිත්හි කේන්ද්‍රීය චරිතය වූ හෙලන් පාදක කර ගෙන. හෙලන් ගේ චරිතය රඟපෑවේ මාලිනී ෆොන්සේකා. [දිඹුල් / අත්තික්කා] ගෙඩිය හට ගන්නේ මල පිපෙන්නේ නැතිව. හෙලන් ගේ චරිතයත් එහෙම මලක් වෙන්න කලින් හට ගත්ත [දිඹුල්] ගෙඩියක් විදිහටයි මම දැක්කේ.” උද්භිද විද්‍යාත්මකව අත්තික්කා Ficus racemosa කියන්නේ සපුෂ්ප ශාකයක්. මෙහි මල් නො පිපෙනවා කියන්නේ සාහිත්‍යයේ පමණයි. ඇත්තටම මෙහි මල් පිපෙනවා. නමුත් පිටතින් දැකිය නො හැකියි. ඒ මල් අනිකුත් ගස් වල මල් මෙන් පිපෙන්නේ නැහැ. මල තුළ රේණු ඇති වී කුඩා පැල්මක් සහිතව ගෙඩියක් බවට පත් වෙනවා. අප අත්තික්කා ගෙඩිය කියා ආහාරයට ගන්නේ බොහෝ කොට අත්තික්කා මලේ මුල් අවදිය හෝ මැද අවදියයි. ඒ නිසා වෙන්න ඇති සාහිත්‍යයේ මෙම ගස මල් නො පිපෙන ගසක් සේ සලකන්න ඇත්තේ.

සමහරු පවසන්නේ උදුම්බරා මලක් පිපෙන්නේ බුදුවරයකුගේ පහල වීම සංකේතවත් කරන්න කියලා. මේ කියන්නේ දිඹුල් මල නොවෙන්න පුළුවන්. මේ උදුම්බරා මලේ වීශේෂත්වයන් වන; එය ඉතා දිගු කලකට වරක් පිපෙන දුර්ලභ මලක් වීම, ඉතා අලංකෘත සුන්දර පුෂ්පයක් වීම, අසදෘශ බව, පිපුණු විට යොදුන් ගනන් සුවඳ විහිදුවන ගුණය, ආදිය යොදා ගන්නෙ සැබෑ ප්‍රේමයේ තිබෙන අතිශය දුර්ලභ බවට රූපකයක් විදියට. උදුම්බරා මල දුර්ලභ දෙයක් හැටියට එවන් සංකේතයක් හැටියට ගත්තොත්, සිහින ලොවේ පෙමව්තුන් බලාපොරොත්තු වන ප්‍රේමය, එහෙමත් නොවේ නම් තමන් ඇත්තටම බලාපොරොත්තු වන පෙම්වතා හෝ පෙම්වතිය සැබෑ ලෝකයේදී ලැබෙන්නේ ඉතාමත්ම කලාතුරකින් කියලා හැඟෙනවා. මේක කොච්චර ඇත්තක්ද කියන එක නම් මම දන්නේ නෑ. නමුත් රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන් මෙතැනදී උදුම්බරා යොදා ගෙන ඇත්තේ නොපිපෙන පුෂ්පයක් ලෙස. ඔහු කියන පරිදි හිතෝපදේශයේ එන පහත ශ්ලෝකයේ කියැවෙන්නක් මෙන් කිසිදාක නොපිපෙන මලක් ලෙස.

අවුදුම්බරන් බවන් පුෂ්පන්

ස්වේත වර්නාච කාකයෝ

මත්ස්‍ය පාදන් ජලේ වග්ගේ

නාරි චිත්තං නවිශ්යතී

(අර්ථය: උදුම්බරා ගසේ මල් පිපෙතැයි විශ්වාස කළත්, සුදු පාට කාක්කන් ඇති විශ්වාස කළත් මාළුන්ගේ පා සටහන් ජලයේ සටහන් වෙතැයි විශ්වාස කළත් කාන්තාවකගේ සිත ගැන විශ්වාසය නොතබන්න)

රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන් කියන විදියට ආදරයත් “හැමදාම උදුම්බරා මල් පිපෙයි කියලා හීන දකිනවා නමුත් කවදාවත්ම පිපෙන්නේ නැහැ” වගේ. “රෑ තුන් යම සුවඳ උලා (හෝ උරා) උදෑසනින් මැකෙනා” කියන කොට මේ කියන ප්‍රේම ප්‍රාර්ථනාවන් හීනවලට පමණක් සීමා වුවක් බව පේනවා.

විශේෂයෙන්ම රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන්ගේ ගීයට පාදක වුණු කැළණි විශ්වවිද්‍යාලයෙන් ෆර්ස්ට් ක්ලාස් උපාධියක් අරන් රැකියාවක් නැතිව පාරේ වැඩ කළ කෙනා හෝ ලූෂන් ගේ “අපේ සබඳකම් නොදන්නා රිය සක” ගැන හිතන කොට නම් ඒ කතාව ඇත්ත. මේ කියන ප්‍රාර්ථනා කළ ආදරයේ උදුම්බරාව රෑ තුන් යාමයේම, ඒ කිවුවේ හීනෙන් විතරයි දකින්නේ. “හීනෙන් මිසක හැබැහින් එක් නොවන්න ද?” කියලා ඇහුවා වගේ. හැබැයි මට රසවත්ම කොටසක් තමයි “කාට අහිමි උනත් සාධු මල් පිපියන් සැමදා” කියලා ගීතය අවසන් කරන විදිහ. මේ වගේ සංයමයකින් යුතුව සැබෑ ප්‍රේමණීය ඇසකින් තමන්ව හැර ගිය පෙම්වතිය ගැන, සමහර විට වඩා ඉසුරුමත් පෙම්වතෙක් සොයා තමාව හැර ගිය පෙම්වතිය ගැන, හිතන සුන්දර සංවේදී මිනිසෙක් මැවෙනවා. අනේ ඔයා මට අහිමි වුනත් කමක් නෑ වෙන කෙනෙකුගේ මිදුළේ පිපෙන්න. ඔයාගේ සතුට ඒක නම් ඔහුගේ සැපත ඒක නම් “ඔබෙ සැප මගෙ සතුටයි” කියලා උපේක්ෂාවෙන් සන්තෝෂයක් විඳින්නේ ඔහු තුළත් තමා උගත් ශිල්ප ශාස්ත්‍රයෙන් වැඩක් ගත නොහැකිව පාරෙ වැඩට වැටුණු එක ගැන සියුම් ආත්මානුකම්පාවක් ද ජනිත කරවමින්. ඒ වගේම ලූෂන් සිරියහනේ ලණු ඉහිරී ගීතයේ කියනවා වගේ “යහන තලා සැප විඳිනා පල දී නැතුවා පෙර පින් - මාල වළලු නොතිත් (ට්‍රේල් බයික් නොතිත්) අයට අපව අමතක වුනත් “කොතැනක සිටියත් ඔබ මෙලොවේ - දිගුකල් ජීවත් වෙන්නකෝ” කියනවා වගේ තමයි මට හැඟුණේ. කෙසේ වෙතත් පෙමව්තිය ගැන අපේ හිතේ අපුලක් ඇති නොකර මේ සුන්දර පෙම්වතා ගැන අපේ හිතේ සංවේදී හැඟීමක් ඇති කළ හැටි නම් අපුරුයි.